بازپس ماندن

«لغت نامه دهخدا»

[پَ دَ] (مص مرکب)عقب ماندن. دنبال ماندن. تأخر :
که چون شیرین ز خسرو بازپس ماند
دلش در بند و جانش در هوس ماند.نظامی.
شتابنده تر و هم علوی خرام
ازو بازپس مانده هفتاد گام.نظامی.