باطل پرست

«لغت نامه دهخدا»

[طِ پَ رَ] (نف مرکب) آنکه پیرو راه باطل باشد. کافر که باطل پرستد. بیراهه رو. مقابل حق پرست :
سر حق شناسان بر آرم ز خاک
به باطل پرستان در آرم هلاک. نظامی.