باطل پیشه

«لغت نامه دهخدا»

[طِ شَ / شِ] (ص مرکب)آنکه راه ناحق پیشه سازد. بی سروپا. غوغا. (یادداشت مؤلف) : و عامهء شهر و باطل پیشه ها سرها برهنه کردند و با یکدیگر حرب اندر گرفتند و جماعتی از سواران بباب العامه هر چهارپای که یافتند بر در سرای مقتدر پی کردند. (مجمل التواریخ و القصص).
اینستاگرام جدول آنلاین
کانال تلگرام جدول آنلاین

موارد بیشتر