بخورالاکراد

«لغت نامه دهخدا»

"[بَ / بُ رُلْ اَ] (ع اِ مرکب)(1)گیاهی است علفی، پایا، به ارتفاع 60 سانتیمتر تا یک متر (در محیط های مساعد تا 2 متر) که در مزارع مرطوب، چمنزارها، جنگلها و گاهی در لای تخته سنگهای سواحل دریا می روید. ساقه های آن شیاردار و برگهایش با پهنک منقسم به تقسیمات باریک و دراز و نخی شکل و گلهای آن زردرنگ و مجتمع بصورت چتر مرکب است. ریشهء آن تیره رنگ و گوشتدار و محتوی شیرهء روان است و شیرهء آن مصرف درمانی دارد. در نواحی غربی ایران، در سیلاخور دیده می شود. شمره الخنازیر. (از گیاهان دارویی علی زرگری ص768). سیابوه. یربطوره. اندراسیون. حمابی. (لکلرک). بخورالاکراد از آن جهت نامند که کردان در بلاد خود در بخورات بسیار استعمال می نمایند. (مخزن الادویه). سیاه بو. بوقیدانن. (یادداشت مؤلف). و رجوع به گیاهان دارویی زرگری و تحفهء حکیم مؤمن و مخزن الادویه و تذکرهء داود ضریر انطاکی ص72 شود.
(1) - در لاتینی Peucedonum officinale در فرانسوی Peucedane, Fenouil de porc در انگلیسی Sbulpbur wort, hog s fennel."