بخوردان

«لغت نامه دهخدا»

[بَ / بُ] (اِ مرکب) مجمر بخور. (ناظم الاطباء). مجمر. (آنندراج). بوی سوز. مجمره. (یادداشت مؤلف). و رجوع به نشوءاللغه ص98 ح1 شود.