پرداغ

«لغت نامه دهخدا»

[پُ] (ص مرکب) دردناک. المناک. پر از درد و داغ. پر از درد و رنج :
کزین تخمه پرداغ و دودیم(1) و درد
شب و روز با پیچش و باد سرد.فردوسی.
یکی نامه بنوشت پرداغ و درد
دو دیده پر از آب و رخساره زرد.فردوسی.
یکی نامه بنوشت پرداغ و درد
پرآژنگ رخ لب پر از باد سرد.فردوسی.
سه دیگر که پرداغ دارد جگر
پر از خون دل از درد چندان پسر.فردوسی.
کنون خیره آهرمن دل گسل
ورا از تو کرده است پرداغ دل.فردوسی.
پردال.
[پَ] (اِ) پرگال. پرگار. فرجار. آله دایره کشیدن. (برهان).
(1) - ن ل: رنجیم.