پهلوزن

«لغت نامه دهخدا»

[پَ زَ] (نف مرکب) که پهلو زند. پهلو سای. مدعی بزرگی و همسری. برتری جو:
اگر تیر پهلوزنی را بکشت
ازو بهتری را قوی کرد پشت.نظامی.
ط پهلوسای.
[پَ] (نف مرکب) پهلوزن. برابری کننده در مال و قدر و مرتبه. (برهان). رجوع به پهلو ساییدن و پهلو سودن شود:
مسای با من پهلو بابلهی چندین
که نیک ناید با پیل پشه پهلوسای.سوزنی.
نی که یک آه مرا هم صد موکل بر سر است
ورنه چرخستی مشبک ز آه پهلوسای من.
خاقانی.
ط ||هم مرتبه. همنشین. موازی. (شرفنامهء منیری).