پیروزگشت

«لغت نامه دهخدا»

[گَ] (مص مرکب مرخم)گشتی مظفرانه. با گشتنی بپیروزی قرین. دارای گردشی قرین فتح و ظفر :
بهر جا که روی آری از کوه و دشت
بهی بادت از چرخ پیروزگشت.نظامی.