تبسل

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَسْ سُ] (ع مص) ترشروی شدن از غضب. (از اقرب الموارد). ترشروی گردیدن از خشم یا از شجاعت. (از قطر المحیط) (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). || ناخوش داشتن دیدار کسی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). کراهت داشتن کسی را. (از قطر المحیط). || ترک کردن ملاقات کسی. (از ناظم الاطباء) (منتهی الارب).