تبسم افشان

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَسْ سُ اَ] (نف مرکب)تبسم پاش. شکفته. خندان :
ز بس هوای چمن ذوق اتحاد انگیخت
هزار غنچه به یک لب تبسم افشان شد.
طالب آملی (از بهار عجم) (از آنندراج).