تبسم پاشی

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَسْ سُ] (حامص مرکب) تبسم افشانی. خندان بودن. شکفته بودن :
ز گرد وحشت ما تیره بختان فیض میجوشد
تبسم پاشی صبح است، چین دامن شبها.
میرزا بیدل (از بهار عجم) (از آنندراج).
رجوع به تبسم و دیگر ترکیب های آن شود.